سوپرمیکرو و آدرس IP-نحوه عملکردآن در شبکه
سوپرمیکرو و سررورهای آن برایآدرس IP دستگاه‌ها را به شکل یکتا بر روی شبکه مشخص می‌کند. حتماً تا به حال با آدرس‌هایی شبیه ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۳۴ روبرو شده‌اید.
یک آدرس IP همیشه مجموعه‌ای از چهار عدد مثل نمونه‌ی بالاست. هر عدد می‌تواند از ۰ تا ۲۵۵ باشد. بنابراین همه‌ی آدرس‌های IP بین ۰٫۰٫۰٫۰ و ۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵ هستند.
دلیل این که هر عدد نمی‌تواند از ۲۵۵ بیشتر شود این است که این‌ها عددهای هشت رقمی دودویی هستند (گاهی اوقات به آن‌ها هشت‌تایی هم می‌گویند). در یک عدد هشت‌تایی، صفر می‌شود ۰۰۰۰۰۰۰۰، در حالی که ۲۵۵ می‌شود ۱۱۱۱۱۱۱۱؛ یعنی بالاترین عددی که برای اعداد هشت‌تایی موجود است. آدرس IP نمونه‌ی بالا (۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۳۴) در حالت دودویی می‌شود: ۱۱۰۰۰۰۰٫۱۰۱۰۱۰۰۰٫۰۰۰۰۰۰۰۱٫۰۰۱۰۰۰۱۰
آدرس IP چیست؟
کامپیوترها با فرمت دودویی کار می‌کنند، اما برای ما انسان‌ها کار کردن با فرمت ده‌دهی بسیار ساده‌تر است. با دانستن همین مطلب می‌توانیم بفهمیم چیزهای پیرامون آدرس‌های IP چگونه کار می‌کنند.
البته جای نگرانی نیست! چون در این مقاله نمی‌خواهیم به مسائل ریاضیاتی قضیه بپردازیم، پس همچنان با ما همراه باشید.
دو بخش آدرس‌های IP
دو بخش آدرس‌های IP
آدرس IP یک دستگاه از دو بخش مجزا تشکیل شده است:
ID شبکه: ID شبکه بخشی از آدرس IP است که از سمت چپ شروع می‌شود و نشانگر شبکه‌ای است که دستگاه در آن قرار دارد. در شبکه‌های معمول خانگی، اگر آدرس IP دستگاه ۱۶۸٫۱٫۳۴ باشد، بخش ۱۹۲٫۱۶۸٫۱ مربوط به شبکه است. برای نمایش این IP معمولاً می‌شود به جای بخش آخر صفر گذاشت و بعد این طور گفت که ID شبکه برای این دستگاه ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۰ است.
ID میزبان: ID میزبان بخشی است که توسط ID شبکه اشغال نشده است. این بخش دستگاه مدنظر را در آن شبکه مشخص می‌کند (در دنیای TCP/IP به این دستگاه‌ها هاست یا میزبان می‌گوییم). در همان مثال قبلی ID میزبان معادل ۳۴ است؛ یعنی ID یکتای میزبان بر روی شبکه‌ی ۱۶۸٫۱٫۰ عدد ۳۴ می‌باشد.
در شبکه‌های خانگی ممکن است مشاهده کنید که IP دستگاه‌های مختلف مشابه ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۱، ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۲، ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۳۰ و ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۳۴ باشد. همه‌ی این آدرس‌ها (با ID میزبان ۱، ۲، ۳۰ و ۳۴) دستگاه‌های یکتایی هستند که بر روی یک شبکه (با ID شبکه‌ی ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۰) قرار دارند.
برای این که همه‌ی این بحث‌ها را بفهمیم بگذارید یک مثال بزنیم. این قضیه بسیار شبیه آدرس خیابان‌های یک شهر است. آدرسی مثل خیابان پارادایز ۲۰۱۳ را فرض کنید. نام خیابان همان ID شبکه و پلاک خانه همان ID میزبان است. در یک شهر دو خیابان با اسم مشترک نداریم، در شبکه‌ها هم نمی‌شود ID دو شبکه با یکدیگر برابر باشد. پلاک خانه‌ها در هر خیابان منحصر به فرد است، درست مثل شبکه‌ها که ID میزبان در هر ID شبکه یکتا می‌باشد.
ماسک زیرشبکه
خب، حالا دستگاه شما چطور تعیین می‌کند که کدام بخش از آدرس IP مربوط به ID شبکه و کدام بخش مربوط به ID میزبان است؟ برای این منظور از یک عدد ثانویه استفاده می‌شود که همیشه آن را کنار آدرس‌های IP می‌بینیم. این عدد ماسک زیرشبکه نام دارد.
در اکثر شبکه‌های ساده (مثل شبکه‌های خانگی و تجاری کوچک)، ماسک‌های زیرشبکه چیزی شبیه ۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵٫۰ است که یا همه‌ی اعداد آن ۲۵۵ یا ۰ می‌باشد. موقعیت تغییرات از ۲۵۵ تا ۰ بخش میان ID شبکه و میزبان را نشان می‌دهد. اعداد ۲۵۵ آیدی شبکه را از معادله حذف می‌کنند.
نکته: ماسک‌های زیرشبکه‌ی پایه که قصد معرفی‌شان را داریم با نام ماسک‌های پیشفرض زیرشبکه شناخته می‌شوند. اوضاع در شبکه‌های بزرگتر پیچیده‌تر از این است. مردم اغلب از ماسک‌های سفارشی زیرشبکه استفاده می‌کنند تا بر روی شبکه چندین زیرشبکه به وجود بیاورند. توضیح بیشتر این موضوع در این بحث نمی‌گنجد، ولی اگر مشتاق به مطالعه درباره‌ی آن هستید، شرکت سیسکو توضیحات خوبی در این باره ارائه داده است.
آدرس پیشفرض دروازه
علاوه بر خود آدرس IP و ماسک زیرشبکه‌ی مربوطه، آدرس پیشفرض دروازه (Gateway) را نیز در کنار اطلاعات آدرس IP می‌بینید. بسته به پلتفرم شما، این آدرس می‌تواند اسامی دیگری داشته باشد. گاهی اوقات به آن مسیریاب (روتر)، آدرس مسیریاب، مسیر پیشفرض، یا همان دروازه گفته می‌شود. همه‌ی این‌ها یک چیز هستند و در واقع آدرس IP پیشفرضی‌اند که وقتی لازم باشد داده به شبکه‌ی دیگری منتقل شود (شبکه‌ای با یک ID شبکه‌ی متفاوت) از آن استفاده می‌شود.
ساده‌ترین مثال برای این قضیه در شبکه‌های معمول خانگی یافت می‌شود.
اگر یک شبکه‌ی خانگی با چند دستگاه دارید، احتمالاً باید یک روتر که از طریق مودم به اینترنت وصل باشد هم داشته باشید. این روتر می‌تواند یک دستگاه جداگانه یا بخشی از واحد ترکیبی مودم/روتر باشد. روتر میان کامپیوترها و دستگاه‌های موجود در شبکه و سایر دستگاه‌های عمومی‌تر اینترنت می‌نشیند و ترافیک را ارسال و دریافت می‌کند.
فرق بین IPv4 و IPv6 چیست؟
فرض کنید مرورگر را باز کرده و آدرس www.google.com را وارد می‌کنید. با این کار کامپیوتر شما یک درخواست به آدرس IP گوگل ارسال می‌کند. با توجه به این که سرورهای گوگل بر روی اینترنت قرار دارند، این ترافیک از کامپیوتر شما به روترتان (دروازه) فرستاده می‌شود و روتر درخواست را به سرور سوپرمیکرو وسرورهای گوگل ارسال می‌کند. سپس اطلاعات مربوطه از سرور به روتر شما بر می‌گردد، آنگاه اطلاعات از روتر به متقاضی فرستاده می‌شود و می‌توانید آن را از روی مرورگر خود ببینید.
روترها معمولاً طوری تنظیم شده‌اند که به صورت پیشفرض آدرس IP خصوصی خود (آدرسشان بر روی شبکه‌ی محلی) را به عنوان اولین ID میزبان در نظر بگیرند. بنابراین برای مثال بر روی شبکه‌ی خانگی که ID شبکه‌اش ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۰ است، روتر معمولاً ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۱ می‌شود. البته مثل خیلی چیزهای دیگر، خودتان به صورتی دستی می‌توانید این آدرس را تغییر دهید.
سرورهای DNS (سرور سوپرمیکرو)
یک تکه‌ی نهایی دیگر هم وجود دارد که در کنار آدرس IP، ماسک زیرشبکه و آدرس پیشفرض دروازه قرار می‌گیرد: این قسمت آدرس یک یا دو سرور سوپرمیکرو سامانه‌ای نام دامنه (DNS) است. ما انسان‌ها اسم‌ها را بهتر از اعداد به خاطر می‌سپاریم. تایپ کردن آدرس www.google.com خیلی راحت‌تر حفظ کردن و وارد نمودن آدرس IP این سایت است.
DNS مثل یک دفتر تلفن کار می‌کند و با جستجو به دنبال اسامی که برای انسان آشناست، مثل نام وبسایت‌ها، آن‌ها را به آدرس‌های IP تبدیل می‌کند. DNS این کار را با ذخیره‌سازی این اطلاعات در سیستمی متشکل از همه‌ی سرورهای DNS سراسر وب انجام می‌دهد. دستگاه‌های شما باید آدرس سرورهای DNS مورد نظر خود را بدانند.
در شبکه‌های کوچک یا خانگی، آدرس‌های IP سرور DNS معمولاً با آدرس پیشفرض دروازه یکسان است. دستگاه‌ها کوئری‌های DNS خود را به روتر شما می‌فرستند، سپس این درخواست‌ها به سرورهای DNS که بر روی روتر تنظیم شده ارسال می‌شود. این سرورها به طور پیشفرض معمولاً همان سرورهای DNS هستند که توسط سرویس‌دهنده‌ی اینترنت شما فراهم شده‌اند، اما اگر بخواهید برای استفاده از سایر سرور سوپرمیکرو DNS این تنظیمات را تغییر دهید. گاهی اوقات استفاده از سرورهای DNS شخص ثالث مثل سرورهای گوگل یا OpenDNS می‌تواند نتیجه‌ی بهتری داشته باشد.
آخرین دیدگاه‌ها